Do Krynicy-Zdrój przyjechaliśmy (ja i mój niezastąpiony chłopak-towarzysz biegowy/motywator) w piątek, około 18. Szybki meldunek w hotelu (Hotel Saol - gorąco polecam!) i poszukiwania biura zawodów. W mieście tłumy - w strojach biegowych i zwykłych, z workami festiwalowymi na plecach, biegnący lub idący gdzieś śpiesznie, w oddali słychać już spikera, doping i wuwuzele (rozdawał je Tauron, głównie dzieciom - okropna  rzecz...).

Na krynickim deptaku rozłożył się Festiwal - trasy, start i meta, namioty organizatora, targów, scena etc. Impreza już pierwszego dnia rozkręciła się na całego! Słowa nie są w stanie opisać tej atmosfery. Krynica stała się miastem biegaczy.

Znaleźliśmy stanowisko odbioru pakietów. Szybkie zerknięcie na listę - 1527 i 1528. Mały podpis i już mamy swoje worki a w nich: mnóstwo ulotek i próbek, worki na depozyty i koszulka techniczna - całkiem przyjemna.

Przeszliśmy szybko przez targi - zakupy dopiero po biegu. Zatrzymaliśmy się by pogadać z Panem Jerzym Skarżyńskim. Pan Jerzy obiecał, że będzie trzymać kciuki za mój debiut - w Krynicy i na maratonie. Z takim wsparciem, nie może się nie udać!

Już spokojnie zaczęliśmy rozglądać się za obiadokolacją - mogliśmy trochę zaszaleć. W końcu na drugi dzień potrzebny był nam pełen bak. Jednocześnie nie można za bardzo ryzykować - nowe rzeczy często kończą się bólem brzucha i innymi historiami... Zdecydowaliśmy się na Hydropatię i pizzę. Cieniutkie ciasto, niemal bez brzegów i pełno warzyw. Pychotka!

Najedzeni ruszyliśmy do hotelu. Czy zaśniemy? Wstać trzeba o 3. Oby budzik zadzwonił. Nastawiamy na wszelki wypadek trzy, w krótkich odstępach czasu.

W środku nocy - wstajemy. Za oknem ciemno. Co my robimy?
Małe śniadanie, ubieramy się, sprawdzamy po raz czwarty czy wszystko jest i wychodzimy. Górskie, wrześniowe powietrze jest bardzo zimne i wilgotne. Marzniemy więc szybkim krokiem zmierzamy na start. Jeszcze depozyt -brrr, trzeba się już rozebrać... Nasze rzeczy jadą do Rytra - gdzie będziemy finiszować.


Na starcie już tłumy. 4.00 - start zawodników na 100km, 4.10 - start na 66km, 4.20 - my. Nerwowość rośnie z każdą minutą. Wita się z nami Karol z  AKSu. Też nie zamierza pędzić więc pobiegniemy razem. Dostrzegamy też Wojtka Staszewskiego - też startuje na 36km.

Wystrzał - polecieli Ci na stówkę. Tytani. Mają 16h na pokonanie arcytrudnej trasy. Za chwilę kolejny - to jeszcze nie dla nas. Z trzecim wystrzałem ruszamy. Nieliczni kibice (głównie rodziny startujących) dopingują.

Pierwszy odcinek prowadzi przez miasto - jest jasno a pod stopami mamy asfalt. Po kilku minutach skręcamy jednak w prawo i zaczynają się podbiegi. Czas zabawy się skończył. Zapalamy latarki. Z każdą minutą jest ciemnej i podłoże to już ziemia z licznymi kamieniami.  Podnoszę wzrok - wyżej widać migoczące światełka zawodników przed nami. Odległość nie jest daleka, ale już widać różnicę poziomów. Niesamowite uczucie. Nie mogę dopuścić do siebie myśli, że nie dam rady się tam wspiąć!

Mam w pamięci profil trasy - wiem, że początek to betka. Czeka na nas Jaworzyna - 1 114 m n.p.m., ponad 600 m wspinaczki: