W przeciwieństwie do większości społeczeństwa, kocham listopad. Uwielbiam kolory, które opanowują rzeczywistość, upały już nas nie męczą, pojawia się mnóstwo pysznych warzyw (dynia!!!) i owoców a no i jeszcze miesiąc kończy się moimi urodzinami!

W tym roku listopad dotakowo wiązał się dla mnie z urlopem. Wolny czas postawnowiłam przeznaczyć na odwiedzanie przyjaciół, ciekawych miejsc, relaksowanie się, sport, zabawy w odkrywcę i cieszenie się każdą chwilą.

Zaczęłam od...

This time it's not about running but about my other hobby in which I'm trying to become better at recently - photography.

Driving today's morning was as challenging and stressful as magical. Fog which cover Poland together with still colourful, autumn trees created incredible views! In the same time road was visible only for 100-200meteres only so had to be super focus. Luckily I've arrived safety to my family home.

Disclaimer: I'm total photo-amateur and only learning so any comments or advises are more than welcome ;)

Pierwszą część relacji skończyłam w Piwnicznej.

Obawiając się niemiłych niespodzianek, na przepaku nie siadałam zupełnie. Właściwie to pierwszy raz od startu usiadłam dopiero w hotelu! Chciałam szybko coś zjeść, zostawić niepotrzebne rzeczy (koszulka, spodenki, bateria), uzupełnić wodę i uciekać. Postanowiłam też nie pić izotoników (nie, nie zwariowałam) - mój żołądek czasem od nich wariuje a słodkiego smaku (i energii) miałam wystarczająco od niemal wszystkiego na trasie.

W tym miejscu chciałam podkreślić wspaniałą pracę wolontariuszy (wszystkich, nie tylko na tym punkcie). Tylko przekraczaliśmy taśmy a już dostawaliśmy wodę, przekąski, uśmiech i miłe słowa. Co chwilę ktoś pytał czy wszystko mamy a na odchodne dodawali nam sił komplementami i życzeniami - naprawdę WSZYSCY BYLIŚCIE NIESAMOWICI! Bardzo Wam dziękuję!!!

Z przepaku droga szybko zaczęła piąć się w górę - znów te okropne płyty ażurowe... Ledwo dotarliśmy na szczyt (ok 600m n.p.m.) a już trzeba było biec w dół, tym raziem do Łomnicy - Zdrój (490m n.p.m.). Stąd w górę do ok. 750m n.p.m. i ponownie, tym razem dosyć ostro, w dół do Wierchomli Wielkiej (500m n.p.m.). Tutaj pozwoliłam sobie lekko puścić hamulec - ryzykowałam wywrotkę i zakwaszenie, ale co to była za radość! :)



Dotarcie do tego miejsca oznaczało dla mnie osiągnięcie dystansu maratońskiego - a więc najdłuższego, jaki do tej pory pokonałam (i to tylko 2 razy przedtem). Pomyślałam sobie, że od tego momentu już każdy kolejny kilometr to dla mnie małe święto i sukces. I ta myśl towarzyszyła mi do końca.

Przy Hotelu Wierchomla czekał nas ponownie przepak i punkt żywnościowy. Na każdym przystanku mieliśmy do dyspozycji ciepłą herbatę, wodę, izotoniki, banany, pomarańcze, ciastka, rodzynki, drożdżówki, batoniki i na pewno coś tam jeszcze. Dodatkowo większość z nas miała jakieś zapasy w plecakach. Jedzenia nie brakowało.

Okazało się, że mimo to, wymagająca trasa zbierze swoje żniwo. Spotkaliśmy sporo osób, którym odcięło prąd bądź zaczęły się silne skurcze. Biegacze to jednak fajna społeczność i każdy mógł liczyć na wsparcie, dobre słowo, pomoc w rozciąganiu, plasterek czy na przykład żel z zapasów. To jest kolejna rzecz, dla której uwielbiam tę imprezę - atomosfera i mimo rywalizacji, niesamowita jedność.

Po małej regeneracji czekało nas kolejne podejście, jak się okazało chyba najgorsze na trasie... Wzdłuż wyciągu, w pełnym słońcu i przy dosyć ostrym kącie nachylenia - tutaj już nikt nie biegł. Dwójki i pośladkowe już piekły, myślałam, że na drugi dzień nie wstanę, ale pamiętałam o dobrych radach znajomych ultrasów - noga za nogą, noga za nogą, byle do przodu. Przez długi czas nie spoglądałam w górę, ale w pewnym momencie to zrobiłam - ponieważ byliśmy na stoku narciarskim, drzewa nie zasłaniały widoku i doskonale widzieliśmy, że jeszcze kawał przed nami... To podejście nie było najwyższe a nawierzchnia najtrudniejsza, ale po prostu było dosyć strome a w połączeniu już ze zmęczeniem okazało się poważną próbą sił.

Wygrana była jednak nasza!





Tylko chwilę dane nam było cieszyć się ze znikomego wypłaszczenia bo już czekał na nas Szczawnik - 350m niżej w ok. 2-2,5km. To oznacza znów dosyć stromy zbieg i ogień dla czwórek tym razem.



Meta coraz bliżej. Można pomyśleć, że już nic nie stanie Ci na drodze. W takich biegach jednak nie wolno chwalić dnia przed zachodem! Ostatni odcinek to podbieg przez Bacówkę nad Wierchomlą (887m n.p.m) i dalej aż do Runka (1080m n.p.m.) a następnie długi zbieg, ale jeszcze z trzema mało sympatycznymi 'hopkami'. To tutaj stawało się jasne kto zmieści się w limicie, kto wygra z bólami i skurczami mięśni, kto wykrzesa z siebie resztki sił i woli walki.

Będąc jeszcze na górze, już słyszeliśmy deptak w Krynicy. Góry dobrze niosą takie dźwięki. Momentami ukazywał nam się charakterystyczny hotel Panorama i Góra Parkowa, na którą jeszcze nie udało mi się dotrzeć...

W końcu zaczęli pojawiać się kibice/turyści. Zagrzewali do dalszej walki i jednocześnie podpowiadali - jeszcze 3km, jeszcze 2.5! Dalej! To już z górki! Uważajcie na samą końcówkę bo tam kamienie!

Nagle znaleźliśmy się na wąskiej ścieżce niemal porośniętej krzakami a po kilkunastu (a może kilkudziesięciu) metrach wpadliśmy do miasteczka. Policja i Straż (również ogromne podziękowania za pomoc!!!) wskazywała nam drogę i wstrzymywała ruch.

W końcu moim oczom ukazały się pierwsze flagi, które chyba już w czasie Forum Ekonomicznego zdobią deptak i ostatnią prostą. To finisz mojego pierwszego ultra a jednocześnie moja pierwsza meta na deptaku! Emocje są niesamowite a ja mam jeszcze energię na przyspieszenie i wyprzedzenie dwóch zawodników! Nie wierzę w to wszystko! Chce mi się śmiać i płakać w tym samym czasie! Robię jednocześnie relację na Periscope (@malgon007) i mieszają mi się już języki :)

Rok czasu ten bieg był w mojej głowie, kilka miesięcy przygotowań, wiele obaw... I nareszcie jestem tutaj!

Pisząc to wszystko po kilku dniach nadal mam łzy w oczach i mnóstwo emocji w sobie. Mięśnie już przestały boleć a ja już mogłabym wrócić w góry i przeżyć to wszystko jeszcze raz!

Mimo, że przerażał mnie ten dystans, cieszę się, że się zdecydowałam. Może wyda się to dziwne, ale na trasie nawet przez sekundę nie pomyślałam - nie dam rady, chyba skończę na następnym punkcie. Nie. Ja wiedziałam, że muszę skończyć, że CHCĘ skończyć ten bieg. Nie tylko by nie zawieść wszystkich, którzy zaciskali za mnie kciuki i życzyli powodzenia, ale też po prostu dla siebie - by po raz kolejny przesunąć moja strefę komfortu, udowodnić sobie, że ciężka praca przynosi efekty a małe rzeczy potrafią dawać gigantyczną satysfakcję!

Mój czas nie był rewelacyjny, ale wiem, że byłam w stanie pobiec szybciej (solidarność nie pozwoliła mi zostawić na trasie mego kompana). Czułam się bardzo dobrze - nie miałam żadnych skurczy, bólów i obtarć. Czułam moc i czułam, że jestem w dobrym miejcu!



Teraz czas podziękowań :)

Zawsze powtarzam, że mam niesamowite szczęście i na swej drodze spotykam wyjątkowych, pełnych pasji ludzi.

Dziękuję mojemu wieloletniemu towarzyszowi biegowemu - za umacnianie w wierze we własne siły, za motywowanie do dalszej pracy, nutkę rywalizacji i solidarność w momentach mojej słabości.

Dziękuję trenerom z klubu BUSHIDO, którzy już 3 lata dają mi wycisk a ja przychodzę po jeszcze więcej! W szczególności dziękuję Kasi, której energia mi się udziela, dobre rady pomagają w ciężkiej pracy a wyjątkowe umiejętności ratują w przypadku kontuzji.

Sklep GURU po raz kolejny uratował moją skórę a raczej stopy! Pierwsze doradzone buty były strzałem w dziesiątkę. Mimo, że nie pozorne i miękkie, znakomicie ochroniły mnie przed uderzeniami w korzenie i kamienie (a trochę tego było). Na drugi dzień okazało się, że mam jeden, dosłownie JEDEN odcisk! A co więcej zobaczcie jak buty wyglądają po szybkim czyszczeniu. Niemal jak nowe! Dzięki GURU i dzięki Inov-8!


Na koniec podziękowania dla Organizatorów. Daliście nam znów niesamowitą imprezę i nie zapomniane przeżycia! Nie mogę doczekać się kolejnego Festiwalu bo jeśli tylko zdrowie mi pozwoli, na pewno się zobaczymy!!!

Zachęcam jeszcze do zajrzenia do galerii zdjęć ze wszystkich Biegów 7 Dolin >>

Kurczę... To już? Koniec?

...


A nie! To początek mojej ultra przygody!

Jakoś cały czas ciężko mi uwierzyć, że mogę tak o sobie powiedzieć - jestem ULTRASKĄ! Zrobiłam to!

11 godzin, 22 minuty i 23 sekundy - tyle czasu spędziłam na trasie Biegu 7 Dolin, który był jedną z ok. 20 imprez 6. PZU Festiwalu Biegowego. 


Dla mnie był to pierwszy w życiu ultramaraton, ale już wiem, że nie ostatni. Choć 64km górskich ścieżek dały mi w kość (a raczej w mięśnie), już myślę o tym, by zrobić to jeszcze raz a może nawet dorzucić coś więcej w ciągu 2016 roku!

Chyba już milion razy chwaliłam Festiwal - no i niestety nie przestanę! Chociaż w tej relacji chcę też wspomnieć o pewnych niedociągnięciach czy niedogodnościach - może komuś pomoże to zaplanować swoją wyprawę na kolejny Festiwal a może Organizatorzy wezmą ten głos pod uwagę?

Na Festiwal zapisałam się niemal rok temu. Warto podjąć tę decyzję wcześnie, ponieważ można znaleźć dobre zniżki (np. zamiast 150zł - 100zł). Festiwal 'wystawia się' na licznych imprezach biegowych, zapisy dostępne są online a dodatkowo w wielu konkursach można wygrać pakiet - więc to naprawdę super łatwe.

Wraz z przygotowaniami do startu, warto już poszukać hotelu i zrobić rezerwację. Ja co roku wybieram Saol - bo jest blisko głównego deptaka a poza tym ma miłą i pomocną obsługę, dobre śniadania i niezłe warunki w pokojach. 

Jeśli pracujecie, koniecznie zarezerwujcie odpowiednio urlop - może czwartek, piątek a do tego jeden bądź dwa dni po? Ja tak właśnie chcę zrobić za rok - po biegu zostać dłużej, żeby odpocząć, ale też pospacerować i pocieszyć się jeszcze chwilę górami (a do tego uniknę weekendowych korków). 

Przed samym Festiwalem naturalnie warto zajrzeć na oficjalną stronę, Facebooka i Twittera - znajdziecie tam mnóstwo przydatnych wskazówek, informacji, broszur i oczywiście sam program.
Impreza zaczyna się w piątek a w czasie całego weekendu jest mnóstwo biegów, koncertów, wykładów, spotkań i innych atrakcji.

W tym roku Ultramaraton startował w sobotę o 8 rano z Rytra. O 5.30 trzeba było stawić się do autokarów a w piątek przed 19 zostawić przygotowane przepaki. O 19 jeszcze czekała odprawa, do 22 trzeba było odebrać pakiet startowy. I tu pierwsza uwaga do Organizatorów - jeśli ktoś mógł wyjechać dopiero w piątek po pracy z odległego zakątka Polski (bądź po prostu utknął w korkach z Warszawy), to niemal niemożliwe jest dotarcie na 19 czy nawet wcześniej. Ja co roku muszę prosić kogoś by odebrał mój pakiet startowy. W zeszłym roku nie potrzebowałam przepaku (na 36km), ale w tym roku musiałam zmieścić wszystko w plecak.  Może warto zrobić kilku dyżurnych, którzy by czuwali nieco dłużej a przepaki odbierać na krótko przed startem? Odprawa natomiast mogłaby być relacjonowana za pomocą różnych aplikacji (chociażby Periscope) i zamieszczona potem online (co akurat miało miejsce).

Po późnym przyjeździe zajrzałam szybko na Expo i poszłam podładować poziom węglowodanów (czytaj: na pizzę). To też już mały rytuał - pizza w dawnej Hydropatii a obecnie CristalPatio. Po zjedzeniu więcej niż powinnam, udałam się do hotelu - przygotowałam plecak i ubrania na start. Prysznic i spać bo noc coraz krótsza!

Śniło mi się, że już jestem w górach. Denerwowałam się, choć nic wyjątkowego się nie działo - po prostu czułam, że jest ciężko a ja tak bardzo, bardzo chcę ukończyć ten bieg. Z nerwów oczywiście się obudziłam... Udało mi się jeszcze chwilkę zasnąć, ale ogólnie nie była to bardzo efektywna noc.
4:30 budzik. Szybki orzeźwiający prysznic i wymuszanie w siebie bułki z dżemem. Ponieważ miało być w miarę ciepło zdecydowałam się na krótkie spodenki, cienką bluzę (ale z długim rękawem) i skarpety kompresyjne. Na wierzch zabrałam wiatrówkę.

Do plecaka (przypominam, że nie miałam jak zostawić przepaków): drugie buty biegowe, koszulka z krótkim rękawem, spodenki, drugie długie skarpety kompresyjne, majtki i stanik (w razie bolesnych obtarć), czapka z daszkiem, czołówka, 3 Clif Bary, kilka ciastek jaglanych Sante, bidon z wodą, plastry, chusteczki higieniczne, telefon,  zapasową baterię i kabelek, błyszczyk (no chyba oczywiste), małe masełko Shea i banana.Warto wszystko popakować w folie bo na trasie na pewno plecak przemoknie od potu, albo i od deszczu. 

Jeśli ktoś ma jeszcze miejsce, myślę, że dobrym pomysłem jest zabranie folii NRC - przyda się przed startem i na trasie jeśli z jakiś powodów będziecie musieli zrezygnować i zaczekać na pomoc. Wiem też, że sporo ludzi zabiera jakieś środki przeciwbólowe i żele - ja ich nie używam na codzień więc też nie eksperymentuję w czasie biegania.

Pamiętajcie, że to bieg, który odbywa się jeszcze latem, ale w górach - ubiór naturalnie trzeba do tego dostosować i warto sprawdzić pogodę kilkakrotnie!

Nasz start miał miejsce o 8 rano z Rytra i byliśmy tam przetransportowani autokarami z Krynicy - tu wszystko odbyło się gładko choć już ok. 6.30 byliśmy na miejscu! Część biegaczy krążyła po placu kibicując jednocześnie zawodnikom na 100km, którzy tutaj mieli swój pierwszy przepak. Ja wraz z dużą grupą innych uczestników skryłam się w hotelu Perła Południa, żeby nie zmarznąć i skorzystać z toalety.

Obsługa była na tyle miła, że nas nie wyrzuciła choć na pewno zaskoczyła ich masa wariatów, którzy zajęło każdy wolny skrawek i zapadli w drzemki :) 

Tuż przed 8 udaliśmy się na polankę gdzie ulokowana była nasza linia startu. Po kilku przypomnieniach od Organizatora zaczęliśmy odliczanie by ostatecznie wystartować! W końcu nadszedł TEN moment! 


Zaraz po starcie (z ok. 450m n.p.m.) skręciliśmy w lewo i asfaltówką potruchtaliśmy w stronę lasu, gór i morderczego podbiegu - do schroniska Hala Przechyba (1150m n.p.m.) a nastęnie do najwyższego punktu na trasie czyli Radziejowej (1262m n.p.m.). To był nasz 14 kilometr. Trasa niemal wyłącznie pod górę więc dużo chodzenia. Nawierzchnia średnio przyjazna - dużo leśnych ścieżek, ale mnóstwo kamienistych (te z małymi są najgorsze bo często ostrą krawędzią są zwrócone do góry a poza tym nie ma stabilnego podparcia pod stopami). Na szczęście było sucho więc dobrze widzieliśmy gdzie postawić stopę.

Każdy zbieg kusił swobodnym 'puszczeniem się' w dół, ale jest to często ryzykowne - łatwo o kontuzję, szybką utratę sił a do tego czworogłowe i stopy dostają solidny wycisk. Ponieważ był to dopiero pierwszy etap biegu, nieco zwalniałam tempo (dla jasności - nie jestem szybkim biegaczem, ale kocham zbiegi i dla mnie to cała radocha!). 


Szybka fota na Radziejowej, woda i lecimy dalej. Zaczęliśmy generalnie zbiegać do Piwnicznej (400m n.p.m.), ale po drodze musieliśmy jeszcze wspiąć się na Wielki Rogacz (1182m n.p.m.) oraz Eliaszówkę (1024m n.p.m.). Na długim zbiegu do pierwszego przepaku chyba wszyscy tęsknili za wchodzeniem pod górę - kamienie oraz ażurowe płyty betonowe były katorgą dla stóp. Biegacze z kijkami też narzekali bo trudno było wbijać kije równomiernie i złapać dobry rytm.


Tuż przy pierwszych domach (ok. 28km) spotkaliśmy dwóch 'lokalsów' z wąsem, którzy bardzo chcieli poczęstować mnie zimnym piwkiem. Ależ to było kuszące! Gdybym nie miała przed sobą kolejnych 36km chyba bym skorzystała :)

W końcu naszym oczom wyłonił się most w Piwnicznej i nasz przepak. 

I tutaj zakończę pierwszą część relacji bo wychodzi długa jak ten ultra ;)

• jest nadzieja na jakieś wsparcie kibiców (w dużej mierze innych biegaczy)
• będziemy już 'na miejscu' - czyli będzie można iść od razu na piwko/kalorie czy do hotelu
• nie będzie godzinnego powrotu busem, w czasie którego mięśnie dostawały szoku, wszyscy zasypiali ze zmęczenia no i nie wspomnę już o zapachu...

Wyjeżdżając do Londynu nie bardzo wiedziałam czego się spodziewać. Miałam mgliste pojęcie o mieście, ale mój jego wizerunek kształtowały głównie obrazki najsłynniejszych turystycznych obiektów - Big Ben, London Eye, Buckingham Palace, House of Parliament itd.

Jednym z największych dla mnie zaskoczeń była ilość zielonych miejsc w wielu przypadkach sposób ich utrzymania.

Na terenie miasta znajdziemy 8 Parków Królewskich oraz tysiące mniejszych - parków, skwerków, ogródków czy placyków porośniętych zielenią. Oprócz tego, że jest to niesamowity kontrast dla zatłoczonych ulic zakupowych, obiektów turystycznych czy obszarów biurowych, stwarza to bardzo dogodne warunki dla ptactwa, wiewiórek, lisów i innych stworzeń.

Mój ulubiony park to zdecydowanie Richmond - ogromny, dziki i z ciekawym widokiem na miasto. Jednak najczęściej odwiedzam Regent's ze względu na spotkania biegowe Nike Trening Club (NTC) i położenie w sercu miasta.

Ostatnio miałam znów okazję odwiedzić stolicę Anglii i zajrzeć do obu!



W czasie tego wyjazdu obiecałam sobie odwiedzić też Richmond - głównie z dwóch względów:
1. chciałam w końcu zrobić dobre, długie wybieganie - 30km

Red Deer on the plains of Richmond Park. #Richmondpark #Deer #Ukwildlife #TheRoyalParks pic.twitter.com/DbS7Va7mkE

— Regents Park Birds (@parkbirdslondon) August 11, 2015