Zwiększamy objętość! Od góry - dwa ostatnie tygodnie treningu.

Drugi i trzeci tydzień treningu. Zielony kolor - trening wykonany, pomarańczowy - wykonany w części, czerwony - nie wykonany. Szara linijka - komentarz potreningowy.

W obieg weszły również nowe Saucony Peregrine ISO. Pierwsze wrażenia - bardzo pozytywne!

Las Bielański to moje ulubione miejsce do biegania w Warszawie. Niestety teraz mieszkam dosyć daleko i bieganie w lasku wiąże się z całą wyprawą.

Nogi po weekendowym bieganiu lekko zmęczone, ale zaskakująco dobrze się trzymają. Oby tak dalej!

Najtrudniejsze w tym planie treningowym są dwie rzeczy:
- na codzień trenuję w dosyć płaskim centrum Warszawy,
- pochłania bardzo dużo czasu!

Tak już chyba będzie do końca, że w dni, które powinnam iść na basen, spinning czy zrobić inną aktywność będę albo nadrabiać niewykonane treningi, albo się regenerować i nadrabiać sen.

Drugi tydzień treningowy wraz i realizacja:

Drugi dzień treningu metodą Marcina Świerca. W szarym wierszu notuję co zostało wykonane.

Mówiąc absolutnie szczerze, w poniedziałek po prostu słabo się czułam. Bolał mnie żołądek. Również nogi po weekendzie potrzebowały trochę oddechu.

We wtorek było już znacznie lepiej, ale wieczór spędziłam na służbowej Wigilii i do domu wróciłam za późno na trening (do tego doszło też oczywiście kilka kieliszków wina...).

W środę zatem postanowiłam nadrobić zaległy trening. Biegło mi się bardzo dobrze. Nogi odzyskały nieco świeżości. Postanowiłam dać nawet szansę nadal nowym New Balance FuelCell Echo NYC Marathon, które w czasie pierwszego treningu obtarły mi achillesy do krwi! Długie skarpetki jednak zdały egzamin i nie doświadczyłam żadnych problemów. Uff!

Wtorkowy trening w środę.

Koniec pierwszego tygodnia treningu!

Urodzinowy bieg :)

Plan treningowy na drugi tydzień.

22 tygodnie na przygotowanie się do kolejnego wyzwania. 97 km. Znajomi pytają czy dokręcę jeszcze te 3, żeby już ta setka pękła... Na razie jeszcze powątpiewam w dotarcie do mety. Wiem, że dużo pracy przede mną.

Podstawowym założeniem planu treningowego, na który się zdecydowałam (plan wg książki Marcina Świerca "Droga do ultra"), jest objętość. Zwłaszcza w tzw. okresie przygotowawczym.

Co zatem czeka mnie w tym tygodniu:

Pierwszy tydzień treningu.

Mimo, że to dopiero początek, już konieczne były pewne modyfikacje. Środa to dzień spędzony na konferencji - od rana do późna stoję, chodzę, latam w szpilkach. Trening jest nierealny. W sobotę natomiast mam zaplanowany bieg urodzinowy: 35km na 35 skończonych lat!

Jeśli uda mi się zrealizować wszystkie jednostki, tydzień zamknę na 89km. Do tego dochodzi jeszcze rozciąganie, rolowanie i ewentualne dodatkowe aktywności.

Taki dystans całkowity to znaczne podniesienie objętości dla mnie i jestem ciekawa jak moje nogi i ciało to zniosą.

25 kwietnia 2020 roku. Maksymalnie 17 godzin. 97 kilometrów. O 34km dalej niż mój dotychczasowy rekord. Dla wielu tyle, co nic, dla mnie nadal bardzo odległe marzenie.

Przede mną dużo pracy. Pracy, która mnie przeraża, ale którą chcę wykonać możliwie najlepiej. Wiem, że to będzie bardzo intensywny i wymagający czas, ale chcę by była to też wyjątkowa przygoda!

"Cel bez planu jest tylko życzeniem" jak powiedział Antoine de Saint Exupery. Mądrych ludzi trzeba przecież słuchać! Postanowiłam zatem znaleźć plan treningowy, który będzie wymagał ode mnie przesunięcia własnych granic.

W moje ręce trafiła niedawno książka "Czas na ultra. Biegi górskie metodą Marcina Świerca". Marcin proponuje w niej dosyć intensywne plany treningowe przygotowujące do startu w ultramaratonie. Z jednego z tych planów postanowiłam skorzystać w moich przygotowaniach do Mnicha.

Niedługo recenzja samej książki trafi na łamy serwisu treningbiegacza.pl. Na blogu natomiast postanowiłam krótko opowiadać o szczegółach planu oraz tego, jak idzie mi jego realizacja. Trzymajcie kciuki! Naprawdę się przydadzą ;)

Testowany model spódniczki to Irena Łowicka Czarna.

Nie od dziś wiadomo, że jak nie mam na nic czasu, to dołożę sobie jeszcze nowe tematy na głowę, a jak czegoś nie umiem, to się nagimnastykuję, ale zrobię!

I tak oto miło mi podzielić się z Wami recenzją spódniczki biegowej od Polka Sport, którą przygotowałam we współpracy z serwisem treningbiegacza.pl.

Co więcej, wyprodukowałam nawet mały materiał wideo:


Muszę przyznać, że o ile pisanie jakoś tam mi idzie, nagrywanie takich filmików a potem ich składanie, to zupełnie inna para kaloszy! Mam nadzieję, że nie jest źle, ja kilka lekcji wyciągnęłam i postaram się, żeby było tylko lepiej :)

Hawk!

Obecny rekord świata w maratonie należy do Kenijczyka Dennisa Kimetto. Padł on 28 września 2014 roku w Berlinie. Miałam przyjemność być uczestnikiem tej imprezy i pamiętam naszą radość i podziw, gdy usłyszeliśmy, że jest nowy WR! 2:02:57 - magiczna granica, którą od tamtej pory próbują pokonać kolejni herosi.


Są też tacy, którzy poprzeczkę stawiają sobie jeszcze wyżej. Czy ludzki organizm ma limity? Czy można utrzymać tempo 2:51 na km przez 2 godziny, a właściwie przez 1:59:59?

Na to pytanie postanowili sobie odpowiedzieć specjaliści firmy Nike. Na podstawie wyników i predyspozycji najlepszych obecnie na świecie biegaczy, wyselekcjonowali trzech:

• Eliud Kipchoge z Kenii, złoty olimpijczyk w maratonie (Londyn, 2016),
• Lelisa Desisa z Etiopii, dwukrotny zwycięzca maratonu w Bostonie (w tym w 2013, kiedy to doszło do zamachu bombowego), wielokrotny medalista mistrzostw świata i Afryki, 
• Zersenay Tadese z Erytrei, mistrz olimijski i pięciokrotny mistrz świata w półmaratonie, posiadacz obecnego rekordu z "połówki" (58:23, Lizbona, 2010).

Lata przygotowań, dobór optymalnego miejsca (tor wyścigowy w Monzie, Włochy), a nawet buty stworzone specjalnie na tę okazję!

Próba miała miejsce 6 maja 2017 i już wiecie doskonale, że wynik osiągnięty przez Eliuda Kipchoge to 2:00:25. Kosmos. To TYLKO i AŻ 26 sekund. Wynik nie jest uznawany za obecny rekord świata bo nie został osiągnięty w ramach oficjalnych zawodów. Jednak jest to PB Kenijczyka, który chyba nie powiedział jeszcze ostatniego słowa.

Po co o tym wszystkim piszę? Chciałabym polecić Wam gorąco dokument przygotowany przez National Geographic we współpracy z firmą Nike:
Próbę oglądałam w ramach transmisji na żywo, ale dokument rozszerzony jest dodatkowo o ciekawe rozmowy i zdjęcia z wielką trójką. Bardzo poruszyły mnie zwłaszcza wypowiedzi najszybszego z nich. Eliud wydaje się niesamowicie skromnym, skupionym, spokojnym człowiekiem. In life, the idea is to be happy. So, I belive in calm, simple, low-profile life. You live simple, you train hard and live the honest live. Then you are free. - inspirujące podejście do życia.


Niezwykłe są też zdjęcia po samym biegu. Trzech liderów, wraz z grupą zajęcy, która wykonała świetną pracę utrzymując to mordercze tempo, świętują sukces. Bo niewątpliwie było to zwycięstwo i urzeczywistnienie niezwykłej idei. Te chwile, w połączeniu z zaangażowaniem włączonych w cały projekt, pokazują piękno sportu.

Nike na swej stronie już zapowiada, że projekt będzie kontynuowany. Cieszę się z tego powodu bardzo, bo mimo, że jest to wydarzenie mocno ustawione pod marketing firmy, sięga też on ludzkich emocji i maarzeń. A przecież wszyscy chcemy wierzyć, że nic nas nie ogranicza.

23:58 - nie, jeszcze można spać; 0:23 - spokojnie, jeszcze masz czas; 0:47 - kur... śpij!; 1:13 - śpij, a w ogóle to po co Ci to?! przecież nie masz szans...; 2:00 - no dobra, teraz już trzeba wstawać. 100km czeka na Ciebie!

Pomysł szalony, ale nie nierealny. Wiedziałam, że będzie ciężko, że będzie bolało, że będzie pięknie. Wiedziałam, że może nie pójść gładko i wcale nie skończyć się wspaniałym finiszem na słynnym krynickim deptaku. Mimo wszystko, chciałam spróbować zmierzyć się ze słynnym Biegiem 7 Dolin.

Nad strefą startową unosi się zapach mroźnego już, górskiego powietrza, do tego czuć było woń Bengay'a oraz zmęczonych, ale sprawdzonych ciuchów biegowych. Znaleźli się tu debiutanci jak i weterani beskidzkiej setki. Są żółtodzioby (to ja) i Ci, którzy mają strategię na podium. Wszyscy pragną za kilka/kilkanaście godzin wrócić tu cało i zdrowo.

Dochodzi 3:00 i rozpoczyna się odliczanie. Jestem spokojna i skupiona. Zaczynamy biec. Pierwszy kilometr po asfalcie pozwala nam się nieco rozciągnąć i rozgrzać. Za zakrętem zaczyna się, pierwsze z wielu dziś, podejście. Nasz pierwszy cel to Jaworzyna Krynicka (1 114m n.p.m.).

Nie spieszę się. Przede mną długa droga. Ostrożnie stawiam stopy, oszczędzam palce i podeszwy. Nie mam celu czasowego - chciałabym po prostu dobiec cała i zdrowa. Krok za krokiem - to cała moja strategia.

Na razie panuje noc i cisza. Słychać pojedyncze rozmowy, ale głównie kroki, stukanie kijków trekkingowych, sporadyczny chlupot z bukłaków. Zastanawiam się, czy na szczycie będzie nam dane obejrzeć znów wschód słońca. Pielęgnuję w sobie wspomnienie sprzed 5 lat - ten moment, który spowodował, że absolutnie zakochałam się w górach i właśnie TAKIM bieganiu.

Po kilku kilometrach zróżnicowanego terenu, wychodzimy na stok narciarskie. Wieje. Zimno. Ciemno. Za wcześnie na wschody. Nie ma co podziwiać i czasu się rozglądać - trzeba lecieć dalej.

Runka (1 080m n.p.m.) właściwie nie odnotowuję. Patrzę pod nogi i staram się nie oddać butów błotnym, leśnym ścieżkom. Kiedy się da, przeskakuję przez kałuże. Poza tym, że chce mi się spać, jest dobrze. Zjadam pierwszy żel - trochę póżno, bo już 15km w nogach, ale nie czuję głodu. Mówią, że to nie dobrze. Trudno.

Nie przepadam za bieganiem z czołówką - zawsze wydaje mi się, że mam jakieś omamy, cienie przybierają dziwne kształty, tym razem, mrok w połączeniu z ciepłym światłem jeszcze bardziej mnie usypiają. Dlatego niemal krzyczę z radości kiedy w końcu słońce zaczyna oświetlać las. Zaczyna być magicznie. Tak, jak lubię!


Powoli docieram do schroniska na Łabowskiej Hali (1 027m n.p.n.). Jestem już w długim ogonie stawki. Biegacze mocno przeczyścili stoły, ale znajduję pomarańcze, kawałek banana. Nadal jem tylko z rozsądku. Pierwszych biegaczy eliminują już kontuzje i czekają na transport do miasta. Szczęśliwie to nie ja. Uzupełniam wodę w bukłaku i lecę dalej. 21km zrobione - już mniej niż więcej.

Po małej hopce zaczynamy długi zbieg do Rytra. Wiem już, że moje tempo pozostawia wiele do życzenia i pojawiają się pierwsze myśli o zejściu z trasy. Czuję się dobrze, ale co z tego... Byłoby pięknie dobiec do Krynicy, podnieść ręce w geście tryumfu, pokonując ostatnie metry deptaka. Bądźmy jednak realistami. Na podejściach się po prostu ślimaczę. Może jednak uda się nieco nadrobić? Teraz przecież zbieganie - czyli to, co Gosia kocha najbardziej.


Ta walka myśli trwa jeszcze dosyć długo. Postanawiam dobiec do Rytra i, o ile zmieszczę się w limicie, zastanowić się co dalej. Plan wcielam w życie. Docieram do przejścia kolejowego, z którego jest ok. 2km do hotelowej polanki. Szczerze nienawidzę tego podbiegu. Dłuższy się on jak przysłowiowe flaki z olejem. Biegnie się po kostce brukowej, niby wiesz, że to już niedaleko, ale trudno zmusić się do wysiłku. Staram się podbiegać mimo wszystko. Obiecuję sobie, że kiedyś przyjadę tu znów - będę trenować i codziennie pokonywać ten głupi podbieg. Tfu.

Przekraczam gumowy dywanik i urządzenia kontrolne wydają piskliwy dźwięk. 36km zrobione. Zmieściłam się w limicie czasu więc ode mnie teraz zależy czy zostaję, czy walczę dalej. Na polance jest już prawie pusto. Startujący tu dystans 64km jest od ponad godziny na trasie. Wolontariusze powoli się zbierają, a na leżakach wyleguje się kilkunastu biegaczy. Zastanawiam się czy odpoczywają i ruszą za chwilę w drogę, czy też postanowili zakończyć na dziś. Nie pytam. Uzupełniam swoje skromne zapasy żywnościowe, łapię znów pomarańcze i upewniam się ile czasu mam na dotarcie do kolejnego punktu kontrolnego (Piwniczna, 66. kilometr trasy). Organizator potwierdza, że to 6h. Czuję się dobrze, nie wypada zatem nie spróbować.

Po wyjściu z polanki, skręcam w lewo i przygotowuję się na długie podejście. Z ok. 440m, na których leży hotel Perła Południa, muszę teraz dotrzeć do schroniska na Hali Przehybie (1 150m), a następnie do najwyższego punktu zawodów - Radziejowej (1 262m n.p.m.). Z tym fragmentem trasy znamy się już bardzo dobrze. Biegnę już zupełnie sama, więc mam mnóstwo czasu na myślenie. Widoków póki co nie ma. Patrzę pod nogi i pilnuję trasy, która póki co, jest bardzo ładnie oznaczona.

Niebieski szlak pnie się w górę. Zaczynam zastanawiać się, kiedy to ostatnio widziałam wstążki Organizatora. Naprawdę nie mam ochoty na zbieg i szukanie oznaczeń. Nie bardzo chce mi się też wyciągać mapę. Odwracam się, żeby zobaczyć czy może za mną jest jeszcze jakiś biegacz, który utwierdzi mnie w przekonaniu, że jestem we właściwym miejscu. Niestety nie ma nikogo. Mam opcje zapasowe: mogę włączyć śledzenie trasy na zegarku, mogę wyjąć telefon. Dochodzę jednak do wniosku, że przecież jestem na szlaku i pamiętam, że dojdę nim do Hali - więc nawet jeśli lekko zboczyłam z trasy, wkrótce powinnam ją odnaleźć.


Po wejściu na małe wypłaszczenie zauważam w końcu powiewającą wstążkę - wszystko gra. Wiatr coraz mocniej daje się we znaki. Jest piękne słońce, ale miota drzewami tak, że boję się, że zaraz oberwę jakąś gałęzią w oko. Absurdalne, ale takie to myśli przychodzą do głowy. Dobiegam do dwóch GOPRowców i krzyczę:
- Dzień dobry! O co chodzi dziś z tym wiatrem?!
Obaj dosyć zrelaksowani, opalają się na swoich quadach. Jeden z nich leniwie odpowiada:
- Równoważy słońce po prostu...
Wszystko zatem jasne. Równowaga musi być zachowana ;)

Zbliżam się do schroniska gdzie czeka nas kolejny punkt odżywczy (45km). W międzyczasie zażyłam kolejny żel - głównie po to, żeby podnieść sobie poziom cukru we krwi i nie zasnąć. To dziś mój największy wróg. Sen.

Po zaliczeniu tzw. agrafki, rozmawiam chwilę z kilkoma biegaczami, którzy wrócili tu, by wyrównać rachunki z "setką", ale wiedzą już, że wynikiem będzie dziś raczej 2:0 dla niej. Na tym etapie, ja też już dojrzewam do decyzji, że moją metą będzie dziś Piwniczna.

This will be one of those #onlyrunnerwillunderstand type of post. Today I've said goodbye to my favourite trail shoes. I'm sad because of this. I'll miss them and will always remember those #ultra together 😫⛰🏃🏼‍♀️ #runningshoes #inov8 #sadrunner #ultramode #ultramarathon #trail #trailrunning #nostalgic 😉

A post shared by Małgorzata Walendziewska (@malgon007) on Sep 11, 2017 at 10:29am PDT

W drodze na Radziejową doganiam kolejnego zawodnika, którego ciało się buntuje i nie ma siły biec. Stracił wolę walki. Drugi rok z rzędu zejdzie z trasy. Docieramy razem do Radziejowej. Dla mnie oznacza to początek kolejnego, długiego zbiegu, czyli czystą radochę. On potem powie - ja już nie miałem siły, ale z góry podziwiałem Twoją lekkość zbiegu :D


Dopędzam jeszcze kilku biegaczy - kontuzje, zbuntowany żołądek, ból uniemożliwiają im kontynuuowanie biegu. Część czeka na transport, część stara się powoli dotrzeć do Piwnicznej o własnych siłach. Ja stawiam sobie za cel już tylko dobiegnięcie do punktu kontrolnego w limicie czasowym. Wiem, nie ma to znaczenia. Chcę jednak sama zejść z trasy. Detal, ale motywuje mnie do dalszego wysiłku.

Zaczynają się ażurowe płyty. Zauważyłam, że środowisko biegaczy dzieli się na dwie grupy: tych, którzy od płyt wolą luźne kamienie na zbiegu z Radziejowej i tych, co, z dwojga złego, wybierają już te płyty. Zdecydowanie jestem w tej pierwszej grupie. Płyty są nużące i bolesne dla stóp. Do tego są podstępne - jeden nieuważny krok i można zaliczyć bliskie z nimi spotkanie.

Docieram do asfaltu. Jeszcze ok. 2km do punktu. Zatrzymuję się jeszcze przy źródełku u stóp figury Matki Boskiej - przemywam twarz, kark, ręce. Woda jest zimna i przynosi ulgę. Tego mi potrzeba na te ostatnie metry.

Kolejne maty wydają drażniący dźwięk i obwieszczają przybycie kolejnego zawodnika na polankę. Docieram kilka minut przed limitem. Teoretycznie mogę lecieć dalej, sędzia nie może mnie zatrzymać. Pojawiają się myśli: może jednak?; może powinnam spróbować?; czy będę żałować, jeśli nie pójdę dalej? Stawiam jednak na zdrowy rozsądek. Nie mam żadnego zapasu czasowego na pokonanie kolejnego etapu - 1,5h i 11km wraz z upiornym wyciągiem na Wierchomli. Trzeba spojrzeć prawdzie w oczy. To koniec. 66km i 11h 23min.

Oddaję mój czip organizatorowi. Jest tu nas kilkanaście osób - pakujemy się do busa i jedziemy do Krynicy. Ktoś sprawdza zwycięzców - Bartek Gorczyca i Magda Łączak. Wspaniali. Niedoścignieni. Dawno na mecie. Myślę sobie znów - kurde, fajnie byłoby to ukończyć. Szkoda. Jestem jednak tak zmęczona, że chwilę po opuszczeniu Piwnicznej odpływam.

Budzę się w Krynicy. Wysiadamy z busika i każdy udaje się w swoim kierunku. W drodze do hotelu, mam okazję przeciąć jescze trasę biegu. Widzę kilka finiszujących różne dystanse osób. Jest lekka nutka żalu. Pocieszam się, że mogę tu wrócić za rok, mogę się lepiej przygotować, nie zeszłam przez kontuzję i gdyby nie limity czasowe, ukończyłabym ten bieg. A przecież zrobiłam swój własny REKORD (ten fakt uświadamia mi dopiero po kilku godzinach kolega na Facebooku :) )!  Wszystkie te myśli, przegrywają szybko z nieodpartą potrzebą snu. Moja głowa, oczy - mówią dosyć. Idę do hotelu, marzę tylko o szybkiej kąpieli i łóżku.

Minął już tydzień od biegu. Nogi już dawno nie bolą, ale chyba ten szalejący na szczytach wiatr położył mnie do łóżka. Nie trenuję więc. Mam czas na podsumowania, pisanie, czytanie.

Mam nadal mieszane uczucia. Cieszę się, bo bieg był fajny, góry jak zwykle dostarczyły mi mnóstwa wspaniałych momentów zachwytu, radości i refleksji. Ludzie byli znów pomocni i pozytywnie nastawieni. Była to kolejna, cudowna przygoda. Nie nabawiłam się odcisków, siniaków, odparzeń czy obtarć. W porównaniu do poprzedniego roku (64km), nogi dużo szybciej doszły do siebie. Przebiegłam najdłuższy dystans w życiu. JEDNAK nie zrealizowałam celu. Nie mam medalu. Nie pokonałam tryumfalnie krynickiego deptaka. W niedzielę, nie chodziłam po mieście w koszulce 'finisher'.

Czy wrócę za rok po rewanż? Jeszcze nie wiem. Bez mocniejszego, ukierunkowanego treningu, nie ma sensu stawać ponownie na starcie takiego dystansu. Mam zatem wiele przemyśleń i wniosków, a póki co, Bieg 7 Dolin, pozostanie opowieścią bez zakończenia... Może kiedyś je dopiszę.

W ramach prezentu urodzinowego dla siebie samej, pod koniec listopada ponownie wybrałam się do Zakopanego by wziąć udział w obozie Tatra Running.

Poprzednia wizyta trwała niemal tydzień, a tym razem czekał mnie jedynie nieco wydłużony weekend i mocno napakowany strzał treningowy.

Organizatorzy i trenerzy - w składzie Magda Derezińska-Osiecka, Mariusz Giżyński i Przemek Sobczyk, znów uraczyli nas mnóstwem ciekawostek, porad, informacji, profesjonalizmu i oczywiście miłości do gór.

Kilka przemyśleń i wskazówek, które zostają ze mną po obozie:

• przykładać większą uwagę do długości kroku (ma być krócej), oraz pilnować równoległego prowadzenia i stawiania stóp (a nie stawiania ich w jednej linii) - to lekcje z kolejnej wideoanalizy przeprowadzonej na stadionie COS Zakopane,
• po sezonie należy się porządny odpoczynek - mimo, że grupa była wyjątkowo mocna, ja czułam się zmęczona i mimo chęci biegania, trudno było mi wykrzesać z siebie konieczną moc,
• zwiększyć ilość treningów biegowych w stosunku do crossfitu - wydolność płuc ciężko zbudować w sali,
• obciążenia startowe lepiej dawkować stopniowo - tu lepiej iść na jakość niż ilość,
• nawet krótki wypad w góry może dać mnóstwo energii i satysfakcji,
• takie obozy i wyjazdy są fajną okazją to przetestowania sprzętu - chyba lepiej biega mi się w Inov-8 f-lite 195 niż w Salomonach Lab,
• Tatry są przecudowne - po raz kolejny uraczyły mnie  swoją magią,
• biegacze to fajni, pozytywnie zakręceni ludzie i 2 dni czasem w zupełności wystarczą na poznanie się bliżej.